در آوریل ۲۰۲۵، بار دیگر یکی از بزرگ‌ترین خیانت‌های تاریخی به مردم ایران رقم خورد.
رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی ایران با لباسی از دیپلماسی و فریب، پای میز مذاکره با دولت آمریکا نشست؛ نه برای صلح، نه برای تأمین منافع مردم، بلکه برای خریدن زمان بیشتر برای بقای ننگین خود. در طرف دیگر میز، آمریکا قرار داشت؛ کشوری که ادعای دفاع از حقوق بشر و دموکراسی دارد، اما بارها ثابت کرده منافع اقتصادی و سیاسی‌اش را بر جان و آزادی ملت‌ها ترجیح می‌دهد.این مذاکرات، خنجر در قلب یک ملت زخم‌خورده بود. چگونه می‌توان باور کرد کشوری که خود را مدافع آزادی و کرامت انسانی می‌داند، با رژیمی مذاکره می‌کند که زنان را به جرم بدحجابی شلاق می‌زند، کودکان را به گلوله می‌بندد، و هزاران انسان آزاده را در زندان‌های مخوف به بند کشیده است؟ آیا نفت، بازار، و توافقات نظامی آن‌قدر ارزش دارد که چشم بر خون‌های ریخته‌شده در خیابان‌های ایران بسته شود؟ رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی ایران؛ حکومت شکنجه، اعدام و تاریکی. رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی ایران نه یک حکومت مشروع، بلکه یک ماشین جنایت و سرکوب است. نظامی که با شلیک، چوبه دار، تجاوز، اسیدپاشی، سانسور، و فقر تحمیلی بر مردم حکومت می‌کند، شایسته هیچ‌گونه مذاکره‌ای نیست. این رژیم نه اصلاح‌پذیر است، نه تغییرپذیر؛ تنها زبان آن، زبان زور و مرگ است. مذاکره با چنین سیستمی، یعنی مشروعیت بخشیدن به قاتلان. یعنی دادن نفس مصنوعی به رژیمی که باید سال‌ها پیش در برابر خیزش ملت ایران سقوط می‌کرد. یعنی شریک شدن در هر اشک و خونی که در این سال‌ها جاری شد. در مذاکرات آوریل ۲۰۲۵؛ آمریکا شریک سرکوب مردم ایران شد.مردم ایران دیدند که چگونه دولت آمریکا، به‌جای ایستادن در کنار آن‌ها، در کنار رژیمی ایستاد که برای بقایش به هر جنایتی دست می‌زند. این مذاکرات نه‌تنها خیانتی به آزادی‌خواهان ایرانی بود، بلکه پیامی خطرناک به دیگر دیکتاتورها در سراسر جهان ارسال کرد: (تا زمانی که منافع ما تأمین شود، می‌توانید هر جنایتی را مرتکب شوید.) آمریکا، با نشستن پای میز مذاکره با رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی ایران، خود را شریک سرکوب، اعدام، و شکنجه کرد. این لکه ننگ، تا ابد در حافظه ملت ایران باقی خواهد ماند. سکوت غرب، گلوله‌ای دیگر بر پیکر آزادی. است. هربار که غرب با رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی ایران وارد مذاکره شده، نتیجه‌ای جز ادامه حیات ماشین سرکوب دربرنداشته است. مذاکرات آوریل ۲۰۲۵ هم دقیقاً در لحظه‌ای انجام شد که این رژیم در اوج بحران مشروعیت بود و مردم آماده یک قیام دیگر. اما این مذاکرات مانند پمپاژ خون تازه به بدن یک جسد متعفن بود. مردم ایران، بار دیگر از پشت خنجر خوردند؛ نه از ملاها، که از جهان به اصطلاح آزاد. مردم ایران زنده‌اند، حتی اگر جهان کور باشد. مذاکرات آوریل ۲۰۲۵، تنها به ادامه جنایات، سرکوب‌ها، و فساد رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی ایران کمک کرد. اما ملت ایران، ملتی استوار، آگاه و عدالت‌خواه است. این مردم، بدون تکیه به آمریکا و غرب، روزی بساط این دیکتاتوری مذهبی را درهم خواهند پیچید. آن‌روز، همه شریکان این نظام در داخل و خارج باید پاسخگو باشند؛ چه آن‌هایی که سرکوب کردند، و چه آن‌هایی که با لبخند دیپلماتیک به جنایت مشروعیت بخشیدند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظرات خود را ارسال کنید