شب تاریکِ وحشت،پا از اینجا می کشد بیرون
وطن خود را از این بیدادِ عظما می کشد بیرون
ببین اعجازِ شیخِ شهر را در عینِ بی آبی
که از چشم یتیمان آب دریا می کشد بیرون
چنان چشمِ طمع بر آب و خاک مملکت دارد
که گویی لقمه را از خوانِ یغما می کشد بیرون
هوای سلطنت پشمینه پوشان را هوایی کرد
کجا شیخ از بهشتی اینچنین،پا می کشد بیرون؟
هدف آزادی یک قوم بود اما چه شد آخر؟
عصا را نیل از حلقومِ موسی می کشد بیرون
در این میدان به حرف شیخ و دلگرمیش پا نگذار
که هنگامِ خطر ایشان خودش را می کشد بیرون
فرو رفته ست در ما ارّه ی تقدیر از اول
قضا هل می دهد داخل،قَدَر تا می کشد بیرون
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظرات خود را ارسال کنید